Parcia naglące

Parcia naglące – jak odzyskać kontrolę nad pęcherzem?

Parcia naglące to uciążliwa dolegliwość, która znacząco obniża komfort życia i może prowadzić do stresu i unikania aktywności społecznych. Dotyka głównie kobiet i objawia się nagłą, trudną do opanowania potrzebą oddania moczu. Na szczęście skuteczne leczenie jest możliwe, a fizjoterapia uroginekologiczna to najlepsza i najbezpieczniejsza metoda, pozwalająca na naturalne przywrócenie kontroli nad tym narządem.

Warto pamiętać, że parcie naglące jest jedynie objawem nieprawidłowej pracy pęcherza, mięśni dna miednicy lub jelit.

Przyczyny parć naglących

Parcia naglące wynikają z nieprawidłowego działania mięśni pęcherza i zaburzonego przekazywania sygnałów nerwowych. Do głównych przyczyn tego problemu należą:

• pęcherz nadreaktywny, tj. nadreaktywność mięśnia wypieracza pęcherza, który kurczy się nawet wtedy, gdy pęcherz nie jest pełny;
• osłabienie mięśni dna miednicy, które nie zapewniają odpowiedniego podparcia dla pęcherza;
• wzmożone napięcie mięśni dna miednicy;
• zmiany hormonalne, zwłaszcza w okresie menopauzy, mogące wpływać na elastyczność tkanek i funkcjonowanie układu moczowego;
• przewlekłe infekcje dróg moczowych powodujące podrażnienie pęcherza.
• śródmiąższowe zapalenie pęcherza;
• stres i napięcie emocjonalne, które mogą wywoływać nieprawidłowe reakcje pęcherza;
• nieprawidłowe nawyki toaletowe, takie jak częste profilaktyczne oddawanie moczu, mogą prowadzić do nadreaktywności pęcherza.

Objawy parć naglących

Kobiety cierpiące na tę dolegliwość często skarżą się na:

• nagłą, trudną do opanowania potrzebę oddania moczu;
• częste wizyty w toalecie (nawet kilkanaście razy dziennie);
• konieczność wstawania w nocy do toalety (nokturia);
• lęk przed brakiem dostępu do toalety;
• epizody mimowolnego wycieku moczu na skutek nagłego parcia.

Leczenie parć naglących

W zależności od przyczyny, istnieje kilka metod leczenia tej dolegliwości. Warto podkreślić, że najskuteczniejszą i najmniej inwazyjną z nich jest fizjoterapia uroginekologiczna. W przeciwieństwie do leków, które mogą powodować skutki uboczne, czy zabiegów chirurgicznych obciążonych ryzykiem powikłań, fizjoterapia jest bezpieczna i skuteczna w długoterminowej perspektywie.

Leczenie parć naglących najlepiej zacząć od uzupełnienia dzienniczka mikcji. Wystarczy prowadzenie prowadzenie go przez dobę. Jednak w tym przypadku ważne jest zapisywanie, co w danym dniu zjedliśmy i wypiliśmy, ponieważ wszystko to ma wpływ na pęcherz. Dzienniczek mikcji do pobrania TUTAJ.

Warto wykonać następujące badania laboratoryjne: morfologię, poziom żelaza, OB, CRP, poziom wit. D3 (metabolit), poziom wit. B6, poziom wit. B12, poziom stężenia histaminy. Watro też zbadać florę bakteryjną jelit i zonulinę (np. w Instytucie Mikrobiologii w Poznaniu lub Olimpiamed w Łodzi) oraz wykonać badanie na obecność pasożytów. Jeśli mieliśmy kilku partnerów seksualnych, a dolegliwości pojawiły się w niedługim czasie od zmiany partnera, warto zrobić wymaz z pochwy w kierunku chlamydii, mykoplazmy i ureaplazmy.

Wykonanie wszystkich badań jest czasochłonne i bardzo kosztowne. Jednak jeżeli chcemy skutecznie wyleczyć parcia naglące, które utrudniają normalne życie, musimy znaleźć przyczynę. Leczenie “na oko” jest dla pacjenta nieskuteczne, rozciąga się w czasie i w rezultacie pochłania bardzo dużo środków.

Dodatkowo, na wizytę dobrze jest przyjść z pełnym pęcherzem, żeby zbadać, przy jakiej objętości powstaje silne parcie i czy po mikcji opróżnia się on całkowicie.

Nieinwazyjne leczenie parć naglących obejmuje przede wszystkim:

• leczenie dietetyczne;
• suplementację;
• probiotykoterapię;
• leczenie fizjoterapeutyczne (po każdym stanie zapalnym należy udać się do fizjoterapeuty, aby znormalizować napięcia wokół pęcherza, cewki moczowej oraz miśni dna miednicy).

Leczenie dietetyczne - podstawa leczenia parć naglących

W przypadku parć naglących należy bezwzględnie wykluczyć z diety węglowodany proste, czyli słodycze, soki, musy owocowe, owoce suszone. Można spożywać owoce, np. raz dziennie, wówczas należy obserwować, jak zachowuje się pęcherz po ich zjedzeniu. Wypełnienie dzienniczka mikcji po 2 i 4 tygodniach diety bez cukrów prostych pokazuje często ogromne postępy w zwiększaniu objętości pęcherza.

Jeżeli w wynikach badań laboratoryjnych zaobserwujemy zbyt wysoką histaminę oraz za niski poziom enzymu DAO (diaminooksydaza), który ją rozkłada, wówczas z diety należy wykluczyć produkty wysokohistaminowe, np. arbuz, truskawki, długo gotowane (powyżej 4 godzin) rosoły kolagenowe. W takim wypadku należy znaleźć listę produktów wysokohistaminowych i metodą prób i błędów obserwować, co nam nie sprzyja. W przypadku nietolerancji histaminy ważna jest ilość spożytych pokarmów.

Jeżeli wyniki badań wskazują na zbyt niski poziom zonuliny, trzeba wtedy leczyć jelito. W takim przypadku podstawą jest wykluczenie glutenu i cukru. Warto także po miesiącu diety bez glutenu odstawić nabiał, dlatego, że bardzo obciąża nerki i pęcherz. Aby obserwować zmiany w pracy pęcherza należy wykluczyć np. gluten i po 2 oraz 4 tygodniach wypełnić dzienniczki mikcji. Następnie trzeba wykluczyć z diety nabiał i znów wypełnić dzienniczki mikcji po 2 i 4 tygodniach diety.

W czasie trwania diety eliminacyjnej nie warto wykonywać testu obciążenia glukozą, ponieważ pęcherz powróci do stanu wyjściowego.

Suplementacja

W pracy pęcherza bardzo pomocne są witaminy z grupy B, szczególnie B6. Wit. D3 oraz kwasy omega wpływają na regulację glukozy i insuliny we krwi. Magnez wycisza nadmierną pracę wypieracza i działa przeciwzapalnie. Tauryna wpływa na poprawę pracy mięśni dna miednicy. Witaminy z grupy B wspomagają pracę układu nerwowego. Koenzym q10, wit. C wyciszają stany zapalne.

Bakterie, antybiotyki i probiotykoterapia

Po antybiotykoterapii wyjaławia się układ pokarmowy. Wówczas niedobory bakterii z grupy immunomodulujących lub mikrobioty ochronnej wpływają na namnażanie się bakterii mikrobioty proteolitycznej. Są to naturalnie występujące bakterie, które pomagają rozkładać białka. Jednak nie wyrządzają krzywdy tylko w przypadku równowagi mikrobioty z trzech wcześniej wspomnianych grup. Jeżeli brakuje bakterii z dwóch pierwszych grup, bakterie proteolityczne mogą wywoływać stany zapalne pęcherza.

Nie należy wówczas stosować antybiotyków, tylko probiotyki, aby wyrównać mikrobiotę jelita. Jest to podstawa leczenia zaburzeń pracy pęcherza. Jednak żeby ta terapia była odpowiednio dobrana, dobrze jest zbadać mikrobiotę jelita razem z zonuliną (szczelność jelita cienkiego). Warto to zrobić np. w Instytucie Mikroekologii w Poznaniu lub Laboratorium Olimpia Med w Łodzi.

Podobnie należy postępować w przypadku nadmiernego występowania grzybów w jelicie. Trzeba wprowadzić dietę bez cukru, suplementację oraz probiotykoterapię.

Leczenie jelita trwa około 3 lat, więc nie są to chwilowe zmiany diety. Należy po prostu zmienić styl życia i nawyki żywieniowe.

W przypadku parć naglących warto również przebadać się na bakterie przenoszone drogą płciową: chlamydia, mycoplasma i ureaplasma. Wywołują one silne stany zapalne układów moczowego i płciowego, w skrajnych przypadkach doprowadzając nawet do niepłodności. W przypadku ich wykrycia konieczna jest antybiotykoterapia obojga partnerów. Wczesne rozpoczynanie współżycia, gdy układ płciowy jest niedojrzały i słabo broni się przed infekcjami i częste zmiany partnerów seksualnych mogą bardzo niekorzystnie wpłynąć na układ moczowy, płciowy i mieć poważne konsekwencje zdrowotne.

Trening pęcherza

Bardzo często po wprowadzeniu diety eliminacyjnej, następnie suplementów, probiotyków, a czasem również, w zależności od potrzeb, antybiotykoterapii, pęcherz samoistnie zwiększa swoją objętość, a bilans płynów jest bliski zeru. Jeśli jednak wciąż widzimy zbyt małe objętości pojedynczych mikcji, wówczas wprowadzamy trening pęcherza. Polega on na tym, że przetrzymujemy jedno parcie i idziemy do toalety dopiero przy kolejnym.

Osłabione lub wzmożone napięcie mięśni dna miednicy

Jeżeli przyczyną dolegliwości jest osłabione napięcie mięśni dna miednicy, należy je wzmacniać tak, aby siła zwieraczy przemogła napięcie wypieracza pęcherza. Wcześniej musimy wykluczyć śródmiąższowe zapalenie pęcherza, zespół bolesnego pęcherza, ponieważ w tych przypadkach napięcie mięśni dna miednicy nie musi być osłabione, gdyż źródłem problemu jest wypieracz pęcherza.

Może zdarzyć się tak, że napięcie mięśni dna miednicy jest bardzo wzmożone. To również wprowadza chaos do pracy mięśnia wypieracza pęcherza. Tkanki wokół pęcherza mogą być wówczas bardzo napięte. Jednak w tym przypadku możemy nie wiedzieć, co było pierwsze: czy wzmożone napięcie mięśni dna miednicy, czy jednak wzmożona praca wypieracza pęcherza. Zarówno jedno, jak i drugie należy normalizować.

Terapia manualna

Poza pracą, którą wkłada w leczenie pacjentka, konieczne jest też działanie ze strony fizjoterapeuty uroginekologicznego. Jest nim terapia manualna na pęcherzu moczowym, cewce moczowej i mięśniach dna miednicy oraz układzie nerwowym. Także w przypadku dzieci lub dziewic można wykonać terapię manualną na tych narządach bez badania przez pochwę lub odbyt. Dojście do tych struktur możliwe jest również przez brzuch, pachwiny oraz na kroczu przy guzach kulszowych i kościach łonowych.

W naturalnych, zdrowych warunkach narządy podczas poruszania się ślizgają się po sobie. W wyniku oddychania poruszająca się przepona wprawia w ruch wszystkie narządy, masuje je, wpływa na krążenie krwi i limfy. Jeśli po stanach zapalnych tkanki i narządy są sklejone, nie mogą swobodnie pracować. Fizjoterapia manualna jest wówczas konieczna.

Stres również może wywoływać stany zapalne, wyrzuty histaminy i zaburzać prawidłową pracę pęcherza. Wtedy stosujemy fizjoterapię polegającą na wyciszeniu współczulnego układu nerwowego poprzez terapię manualną.

Fizjoterapia uroginekologiczna – najlepsza metoda leczenia

Fizjoterapia uroginekologiczna koncentruje się na przywróceniu prawidłowego napięcia i funkcji mięśni dna miednicy oraz poprawie kontroli nad pęcherzem. Dzięki odpowiednim ćwiczeniom i technikom terapeutycznym możliwe jest wyeliminowanie problemu parć naglących bez konieczności stosowania farmakoterapii.

Korzyści wynikające z fizjoterapii uroginekologicznej:

• poprawa kontroli nad pęcherzem – wzmocnienie mięśni dna miednicy i nauka prawidłowego napięcia mięśniowego;
• bezpieczeństwo – brak skutków ubocznych i ryzyka powikłań;
• skuteczność potwierdzona badaniami – regularna terapia może całkowicie wyeliminować problem lub znacznie go zredukować;
• naturalna metoda leczenia – bez konieczności stosowania leków;
• poprawa jakości życia – eliminacja częstych wizyt w toalecie i obaw przed nagłym parciem;
• indywidualne podejście – terapia jest dostosowana do potrzeb każdej kobiety, co gwarantuje najlepsze efekty.

Podsumowanie

Parcia naglące to problem, który można skutecznie leczyć bez konieczności sięgania po farmakoterapię czy zabiegi chirurgiczne. Fizjoterapia uroginekologiczna to naturalna, skuteczna i bezpieczna metoda, która pomaga odzyskać kontrolę nad pęcherzem i poprawić komfort życia. Jeśli zauważasz u siebie objawy parć naglących, nie zwlekaj – skonsultuj się ze specjalistą i rozpocznij terapię, która przyniesie długotrwałe efekty.