Szumy uszne są wrażeniami dźwiękowymi odbieranymi przez ośrodkowy układ nerwowy pomimo braku stymulacji akustycznej ze środowiska zewnętrznego. Są one błędnym tworzeniem informacji w narządzie słuchu, czyli zjawiskiem fantomowym.
We współczesnym piśmiennictwie często spotyka się doniesienia dotyczące powiązania zaburzeń czynnościowych układu stomatognatycznego i objawów otologicznych. W etiologii znaczącą rolę odgrywają zmiany warunków okluzyjnych (kontakt zębowy )u pacjentów, które mogą wpływać na pojawienie się, nasilenie i zmianę charakteru objawów usznych. Etiopatogeneza tego zjawiska nadal jest do końca niewyjaśniona. Mówi się, że mogą być spowodowane wspólnym unerwieniem okolicy stawu skroniowo-żuchwowego oraz ucha, mogą także przenosić się z okolicy stawu na ucho przez bardzo bliskie sąsiedztwo tych struktur, a także przez zmiany ciśnień.
15% pacjentów z zaburzeniami w okolicy stawów skroniowo-żuchwowych zgłasza występowanie objawów akustycznych. Najczęściej zgłaszaną dolegliwością są szumy uszne, następnie: niedosłuch potwierdzony audiologicznie – 56%, otalgia – 50%, tkliwość w okolicy ucha – 44%, zawroty głowy – 28%, nadwrażliwość na dźwięki – 22%, uczucie zatkania/pełności – 17% i pulsowania w uchu – 11%.
Terapia objawów otologicznych, których podłożem jest zespół dysfunkcji związanych ze stawami skroniowo-żuchwowymi jest terapią przyczynową. Znalezienie i leczenie przyczyny redukuje skutki. Udowodniono skuteczne działanie metod terapii manualnej w leczeniu szumów usznych i pozostałych objawów otologicznych.
Współczesna medycyna jest w stanie w większości przypadków poradzić sobie z dysfunkcjami układu stomatognatycznego. Stworzenie interdyscyplinarnego zespołu składającego się z: lekarza, fizjoterapeuty, stomatologa, logopedy oraz psychologa, zapewni całościowe podejście do problemu i często pozwoli wyleczyć, a w przypadku, gdy nie jest możliwa całkowita eliminacja dysfunkcji – poprawi znacznie jakość życia pacjenta.
